Με την έγκριση από την Αρχισυντάκτρια της εφημερίδας "Το Ποντίκι" κ. Βάλιας Μπαζού, την οποία και ευχαριστούμε θερμά, αναδημοσιεύουμε το αφιέρωμα για το νερό από το ένθετο - πράσινο ποντίκι - Απριλίου.
Κεντρικό θέμα στο «Πράσινο Ποντίκι» Απριλίου είναι το θέμα του νερού, του πολύτιμου φυσικού πόρου που κάτω από τις πιέσεις της Ευρωπαϊκής 'Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου οδεύει στα χέρια ιδιωτών.Μια επιλογή που επί της ουσίας σηματοδοτεί την έλευση και των «κερδοσκόπων του νερού» στη χώρα μας την ίδια στιγμή που το μοντέλο της ιδιωτικοποίησης αποτυγχάνει παταγωδώς και στις πέντε ηπείρους που έχει εφαρμοστεί.
Το αφιέρωμα κινείται σε δυο επίπεδα. Το πρώτο αφορά την παρουσίαση του μεγάλου κερδοσκοπικού παιχνιδιού που παίζεται παγκοσμίως σε βάρος των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος, σε βάρος του περιβάλλοντος και των κανόνων υγιεινής με «όχημα» την ιδιωτικοποίηση του νερού. 'Ενα κερδοσκοπικό παιχνίδι σε μια παγκόσμια αγορά νερού που, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, φλερτάρει με περισσότερα από 400 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο! 'Ενα κερδοσκοπικό παιχνίδι με μόλις 5 μεγάλες εταιρείες στο προσκήνιο, οι οποίες επεκτείνονται με ρυθμούς πλημμυρίδας.
-----------------------------------
Το δημοσίευμα συμβάλλει στη σωστή ενημέρωση της κοινωνίας για το επερχόμενο έγκλημα, του ξεπουλήματος άνευ όρων, μιας εκ των κρίσιμων υποδομών της χώρας - της ΕΥΔΑΠ.
Ο Σύλλογος Μηχανικών Π. & Τ.Ε. ΕΥΔΑΠ έχει δώσει στην κοινωνία ένα αντίστοιχο 4σέλιδο με ενημέρωση για τον ρόλο της ΕΥΔΑΠ ως Δημόσιας και κοινωνικής εταιρείας, για το τι θα σημάνει για την ίδια την κοινωνία η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο καθώς και τι προτείνουμε εμείς ως εργαζόμενοι μηχανικοί για το μέλλον της εταιρείας μας. Το 4σέλιδο ενημερωτικό έντυπο του Συλλόγου μας μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
Όλοι οι εργαζόμενοι της εταιρείας είμαστε μια γροθιά και αντίστοιχα δημοσιεύματα μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στη πώληση του πιο πολύτιμου φυσικού πόρου - του νερού.
-----------------------------------
Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα " Νερό" από το "πράσινο ποντίκι Απριλίου" εδώ.
Απόσπασμα από το αφιέρωμα :
Ιδιωτικοποίηση νερού: Eξασφαλισμένη αποτυχία
Tην ώρα που στη χώρα μας προβάλλεται ως ανάπτυξη και ως «εργαλείο» εξόδου από την κρίση η ιδιωτικοποίηση του νερού μέσα από την πώληση ποσοστού της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, στον υπόλοιπο πλανήτη η τάση που τα τελευταία χρόνια έχει παγιοποιηθεί είναι η επιστροφή των δικτύων ύδρευσης κα αποχέτευσης σε δημοτικές ή κρατικές επιχειρήσεις. Και αυτό γιατί το μοντέλο της δεκαετίας του '80 και του '90, που μέσω του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας προωθήθηκε ή, καλύτερα, επιβλήθηκε για την εξαγορά των δικτύων από ιδιωτικές εταιρείες, απέτυχε παταγωδώς, με αποτέλεσμα η νέα αντίληψη, το σύγχρονο μοντέλο για τον 21ο αιώνα να απαιτεί τη δημοτική ή κρατική διαχείριση του νερού. Η λογική μάλιστα της επανακρατικοποίησης ή επαναδημοτικοποίησης δεν στηρίζεται μόνο στην αρχή ότι η διαχείριση του νερού πρέπει να είναι δημόσια γιατί πρόκειται για δημόσιο αγαθό, αλλά και σε καθαρά οικονομικούς και περιβαλλοντικούς όρους, αφού αποδείχθηκε ότι η δημόσια διαχείριση είναι προς το συμφέρον και των πολιτών και του δημόσιου ταμείου.
Επιστροφή στο Δημόσιο
Ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο, που βγήκε στη δημοσιότητα πρόσφατα «διά χειρός» του Παρατηρητηρίου της Ευρώπης των Πολυεθνικών (Corporate Europe Observatory - CEO) του Transnational Institute και του Municipal Services Project, με τίτλο «Επαναδημοτικοποίηση - Επιστρέφοντας το Νερό στα Δημόσια Χέρια» («Remunicipalisation - Putting water back into public hands»), παρουσιάζει με συστηματική ανάλυση την τάση που ισχύει παγκοσμίως για την επιστροφή των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης στο Δημόσιο.
Το «Πράσινο Ποντίκι» μίλησε για το θέμα με τον Martin Pigeon, ερευνητή του CEO και εκ των συγγραφέων του βιβλίου. Όπως μας επισήμανε, «όλες οι μεγάλες δημοτικές συμβάσεις για το νερό που βρίσκονται σε διαδικασία ανανέωσης αυτές τις μέρες στη Γαλλία, δέχονται ισχυρές πιέσεις και αυτό οδηγεί είτε απευθείας στην επαναδημοτικοποίηση της επιχείρησης ύδρευσης, όπως για παράδειγμα στο Παρίσι, την Γκρενόμπλ το Μπορντό, τη Βρέστη και το Χερβούργο, είτε σε ανατροπή των οικονομικών συμφωνιών σε βάρος των εταιρειών και υπέρ των πόλεων κι αυτό γιατί οι ιδιωτικές εταιρείες μειώνουν δραστικά τα περιθώρια κέρδους της για να μπορέσουν να ανανεώσουν τα συμβόλαια με τους δήμους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εταιρείας Veolia που έχει ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια στην Ευρώπη αφού καλύπτει 7 διαμερίσματα της περιφέρειας Ile-de-France - με εξαίρεση τον Δήμο του Παρισιού - και υποχρεώθηκε να μειώσει δραστικά τα κέρδη της για να ανανεώσει το συμβόλαιο».
Όπως επισημαίνεται, τα αίτια της αποτυχίας σε όλες τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση είναι λίγο - πολύ τα ίδια. Συγκεκριμένα, η διαχείριση των δικτύων από ιδιώτες, αντί να λύσει, δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στον τομέα της πρόσβασης των πολιτών σε καθαρό νερό. Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι εταιρείες - κολοσσοί που λυμαίνονται παγκοσμίως τους υδάτινους πόρους αθετούσαν συστηματικά τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει για την κατασκευή και επέκταση των δικτύων.
Η στρατηγική των εταιρειών
Όπως μας υπογράμμισε ο Martin Pigeon, «σε γενικές γραμμές οι παραδοσιακές δημοτικές συμβάσεις για τη διαχείριση του νερού άρχισαν να γίνονται μη ελκυστικές και για τις ιδιωτικές εταιρείες γιατί τα οικονομικά δεδομένα άρχισαν να είναι προβληματικά. Στις πλούσιες χώρες διαπίστωσαν ότι είναι μεγάλο το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ της αύξησης της κατανάλωσης νερού και της πολύ μεγάλης αύξησης που παρατηρείται στα περιβαλλοντικά κόστη. Στις λιγότερο πλούσιες χώρες, οι εταιρείες άρχισαν να έχουν προβλήματα γιατί δεν μπορούσαν να αυξήσουν την τιμή του νερού σε επίπεδα που θα τους συνέφερε καθώς αυτό θα ήταν πολιτικά απαράδεκτο.
Έτσι μόνο σε αυταρχικές χώρες, όπως η Κίνα ή τα κράτη του Περσικού Κόλπου, τα συμβόλαια εξασφαλίζουν κέρδος για τις ιδιωτικές εταιρείες, αφού οι χώρες αυτές αδιαφορούν για τις αντιδράσεις των πολιτών.
Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, οδήγησε τις εταιρείες σε αλλαγή στρατηγικής τα τελευταία χρόνια, ποντάροντας πλέον περισσότερο στον κατασκευαστικό τομέα της ύδρευσης. Όπως μας εξήγησε ο ερευνητής της CEO Martin Pigeon, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, η Suez, έκανε εντυπωσιακή στροφή και πλέον δεν ενδιαφέρεται για την πώληση νερού, αλλά για την πώληση υπηρεσιών ύδρευσης.
'Έτσι πλέον η νέα μορφή ιδιωτικοποίησης του δημόσιου αγαθού έχει άλλες μορφές εμπορευματοποίησης, όπως η πώληση υψηλής τεχνολογίας, η αγορά των δικαιωμάτων νερού καθώς και παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα.
Στο βιβλίο οι ερευνητές του CEO του ΤΝΙ επέλεξαν να παρουσιάσουν πέντε περιπτώσεις κρατικοποίησης των δικτύων ύδρευσης καλύπτοντας το πείραμα της ιδιωτικοποίησης και στις πέντε ηπείρους προκειμένου να καταγράψουν τα κοινά στοιχεία παρά τη διαφορετικότητα των περιπτώσεων.
'Ετσι εξέτασαν την επιστροφή του δικτύου ύδρευσης στον Δήμο του Παρισιού το 2010, στο Μπουένος Άιρες το 2006, στην πόλη Νταρ ες Σαλάμ της Τανζανίας το 2004, στην πόλη Χάμιλτον στον Καναδά το 2004 καθώς και την περίπτωση της Μαλαισίας, όπου η εθνική μεταρρύθμιση βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2006. Η αποτυχία της πολιτικής ιδιωτικοποίησης αποτυπώνεται και στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου μόνο κατά το 2006 εξαιτίας της ακύρωσης συμβολαίων ή της εμφάνισης προβλημάτων σημειώθηκε μείωση της τάξης του 32% στα ιδιωτικά συμβόλαια ύδρευσης.
