Επαναδημοτικοποίηση: Επιστρέφοντας το νερό σε δημόσια χέρια

Ένα πρωτότυπο στο είδος του βιβλίο κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2012 με τίτλο :

 «Remunicipalisation: Putting Water Back into Public Hands» (Επαναδημοτικοποίηση: Επιστρέφοντας το νερό σε δημόσια χέρια)

 με συγγραφείς τους: Martin Pigeon, David A. McDonald, Olivier Hoedeman, Satoko Kishimoto και εκδόθηκε από τους διεθνείς φορείς: Corporate Europe Observatory (CEO), Transnational Institute (TNI), Municipal Services Project (MSP). Το βιβλίο είναι το προϊόν δύο ετών διεθνών ερευνών, όπου εξετάζεται η νέα τάση για επαναδημοτικοποίηση του νερού, αναλύοντας τα αίτια του νέου αυτού παγκόσμιου φαινομένου και αξιολογώντας τα αποτελέσματα της ιδιωτικής και της δημόσιας διαχείρισης των συστημάτων ύδρευσης.

Κατεβάστε ολόκληρο το βιβλίο εδώ :

 Οι πόλεις σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν τις αποτυχίες της ιδιωτικοποίησης του νερού. Η άνιση πρόσβαση, η αθέτηση υποσχέσεων, οι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι και τα σκανδαλώδη περιθώρια κέρδους, ωθούν τους δήμους και τους πολίτες να ξαναπάρουν τον έλεγχο αυτής της βασικής υπηρεσίας. 

Αυτό το νέο βιβλίο εξετάζει αυτήν την αναπτυσσόμενη τάση, κατά την οποία οι πόλεις παντού σε όλο τον κόσμο παίρνουν πίσω τον έλεγχο των συλλογικών συστημάτων του πόσιμου νερού. Αναλύεται η μετάβαση από την ιδιωτική στη δημόσια διαχείριση του πόσιμου νερού, εξετάζοντας τα παραδείγματα σε Παρίσι, Hamilton, Buenos Aires, Dar es Salaam και Μαλαισία.

Στην πορεία προς τη βελτίωση της δημόσιας διαχείρισης του νερού απεικονίζονται τα οφέλη και οι προκλήσεις της δημόσιας ιδιοκτησίας, αλλά το βιβλίο αναδεικνύει επίσης τον ασφυκτικό κλοιό των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και του ελέγχου των εταιρειών, που επιχειρούν να βάλουν το νερό στο πλαίσιο της ευρύτερης συζήτησης σχετικά με τις «εναλλακτικές για την ιδιωτικοποίηση» και αντλεί διδάγματα από αυτές τις εμπειρίες για τη μελλοντική δράση υπέρ της δημόσιας διαχείρισης.

Το βιβλίο έρχεται να συμπληρώσει την υπάρχουσα διεθνή αρθρογραφία πάνω σε σχετικές έρευνες (βλ. μια επισκόπηση ερευνών και αρθρογραφίας στο: http://www.dialektika.gr/2012/03/blog-post.html) και διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο στη διεύθυνση :

http://www.corporateeurope.org/sites/default/files/publications/remunicipalisation%20web%20final.pdf

Ειδική αναφορά του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη και στην «Κίνηση 136»

Οι συγγραφείς του βιβλίου, ολοκληρώνουν τα συμπεράσματά τους κάνοντας ειδική αναφορά στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη και στην «Κίνηση 136».

Περιγράφοντας πρώτα το γενικότερο πλαίσιο της κρίσης, αναφέρουν, ότι η βαθιά οικονομική κρίση που έχει αναπτυχθεί μετά την κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών αγορών το 2008 δημιουργεί μια νέα και τελείως αδικαιολόγητη ώθηση για ιδιωτικοποίηση. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην Ευρώπη, όπου η κρίση εντείνεται, λόγω των πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονται σε πολλές χώρες, με τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) να οδηγούν σ’ αυτές τις αλλαγές. Οι σκληρές περικοπές στον προϋπολογισμό και οι ιδιωτικοποιήσεις παρουσιάζονται ως αναγκαιότητα για ευκαιρίες μεγέθυνσης και για να επανακτηθεί η εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών, ακόμη και αν αυτό βαθαίνει την ύφεση στην πραγματική οικονομία. Ανάμεσα στα πιο ανησυχητικά παραδείγματα αυτής της ιδεολογικά καθοδηγούμενης και ανεύθυνης ιδιωτικοποίησης είναι η Ελλάδα, όπου η ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) σε αντάλλαγμα για νέα δάνεια επιβάλλουν πλέον την ιδιωτικοποίηση των φορέων κοινής ωφελείας νερού σε μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Ευτυχώς - λένε οι συγγραφείς - η εκποίηση μεγάλου μέρους των μετοχών των εταιρειών αυτών σε ιδιωτικά συμφέροντα βρίσκει αντίθετες συλλογικότητες πολιτών, οι οποίες αναπτύσσουν δημιουργικές στρατηγικές αντιμετώπισης.

Και ολοκληρώνονται τα συμπεράσματα του βιβλίου αναφέροντας ότι, στη Θεσσαλονίκη, ένας συνασπισμός συλλογικοτήτων πολιτών που ονομάζεται «Κίνηση 136» δημιουργεί ένα νέο σχήμα για να ανταγωνιστεί τη Suez στην προσφορά για την απόκτηση των μετοχών και της διαχείρισης της εταιρείας του νερού και της αποχέτευσης της Θεσσαλονίκης.

 Ο διπλός στόχος είναι να αποτραπεί η ιδιωτικοποίηση και να αντικατασταθεί το μοντέλο της κρατικής διαχείρισης που απέτυχε να προστατεύσει το δημόσιο χαρακτήρα των υδάτινων πόρων και υποδομών, και να εξασφαλισθεί πραγματικός δημοκρατικός έλεγχος του νερού της πόλης από τους πολίτες της. Η διαχείριση θα οργανώνεται διαμέσου των τοπικών συνεταιρισμών, με τη συμμετοχή των πολιτών. 

Η «Κίνηση 136» είναι μια προσπάθεια να προκαταλάβει την ιδιωτικοποίηση, πριν αυτή εφαρμοσθεί, με μια ελκυστική συγκεκριμένη εναλλακτική λύση με τη μορφή βελτίωσης της δημόσιας διαχείρισης. Πρόκειται για μια πραγματικά εμπνευσμένη αντανάκλαση της αυξανόμενης δύναμης και ευαισθητοποίησης των δικτύων δικαιοσύνης νερού αφού αναδύεται μια εκστρατεία επαναδημοτικοποίησης του νερού πριν ακόμα από την υλοποίηση της ιδιωτικοποίησης.

ΠΗΓΗ : www.dialektika.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Στην Ελλάδα πουλάμε το νερό, την ίδια στιγμή που παγκοσμίως τα ιδιωτικά δίκτυα κρατικοποιούνται ! . Θα πληρώνουμε σαμπάνια, θα πίνουμε νερό.

Με την έγκριση από την Αρχισυντάκτρια της εφημερίδας "Το Ποντίκι" κ. Βάλιας Μπαζού, την οποία και ευχαριστούμε θερμά, αναδημοσιεύουμε  το αφιέρωμα για το νερό από το ένθετο - πράσινο ποντίκι - Απριλίου.

Κεντρικό θέμα στο «Πράσινο Ποντίκι» Απριλίου είναι το θέμα του νερού, του πολύτιμου φυσικού πόρου που κάτω από τις πιέσεις της Ευρωπαϊκής 'Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου οδεύει στα χέρια ιδιωτών.

Μια επιλογή που επί της ουσίας σηματοδοτεί την έλευση και των «κερδοσκόπων του νερού» στη χώρα μας την ίδια στιγμή που το μοντέλο της ιδιωτικοποίησης αποτυγχάνει παταγωδώς και στις πέντε ηπείρους που έχει εφαρμοστεί.

Το αφιέρωμα κινείται σε δυο επίπεδα. Το πρώτο αφορά την παρουσίαση του μεγάλου κερδοσκοπικού παιχνιδιού που παίζεται παγκοσμίως σε βάρος των πολιτών και του δημοσίου συμφέροντος, σε βάρος του περιβάλλοντος και των κανόνων υγιεινής με «όχημα» την ιδιωτικοποίηση του νερού. 

'Ενα κερδοσκοπικό παιχνίδι σε μια παγκόσμια αγορά νερού που, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2009, φλερτάρει με περισσότερα από 400 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο! 'Ενα κερδοσκοπικό παιχνίδι με μόλις 5 μεγάλες εταιρείες στο προσκήνιο, οι οποίες επεκτείνονται με ρυθμούς πλημμυρίδας.

-----------------------------------

Το δημοσίευμα συμβάλλει στη σωστή ενημέρωση της κοινωνίας για το επερχόμενο έγκλημα, του ξεπουλήματος άνευ όρων, μιας εκ των κρίσιμων υποδομών της χώρας - της ΕΥΔΑΠ.

 Ο Σύλλογος Μηχανικών Π. & Τ.Ε. ΕΥΔΑΠ έχει δώσει στην κοινωνία ένα αντίστοιχο 4σέλιδο με ενημέρωση για τον ρόλο της ΕΥΔΑΠ ως Δημόσιας και κοινωνικής εταιρείας, για το τι θα σημάνει για την ίδια την κοινωνία η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο καθώς και τι προτείνουμε εμείς ως εργαζόμενοι μηχανικοί για το μέλλον της εταιρείας μας.

 Το 4σέλιδο ενημερωτικό έντυπο του Συλλόγου μας μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Όλοι οι εργαζόμενοι της εταιρείας είμαστε μια γροθιά και αντίστοιχα δημοσιεύματα μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στη πώληση του πιο πολύτιμου φυσικού  πόρου - του νερού.

-----------------------------------

Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα " Νερό" από το "πράσινο ποντίκι Απριλίου" εδώ.

 Απόσπασμα από το αφιέρωμα :

Ιδιωτικοποίηση νερού: Eξασφαλισμένη αποτυχία

Tην ώρα που στη χώρα μας προβάλλεται ως ανάπτυξη και ως «εργαλείο» εξόδου από την κρίση η ιδιωτικοποίηση του νερού μέσα από την πώληση ποσοστού της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, στον υπόλοιπο πλανήτη η τάση που τα τελευταία χρόνια έχει παγιοποιηθεί είναι η επιστροφή των δικτύων ύδρευσης κα αποχέτευσης σε δημοτικές ή κρατικές επιχειρήσεις. Και αυτό γιατί το μοντέλο της δεκαετίας του '80 και του '90, που μέσω του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας προωθήθηκε ή, καλύτερα, επιβλήθηκε για την εξαγορά των δικτύων από ιδιωτικές εταιρείες, απέτυχε παταγωδώς, με αποτέλεσμα η νέα αντίληψη, το σύγχρονο μοντέλο για τον 21ο αιώνα να απαιτεί τη δημοτική ή κρατική διαχείριση του νερού. Η λογική μάλιστα της επανακρατικοποίησης ή επαναδημοτικοποίησης δεν στηρίζεται μόνο στην αρχή ότι η διαχείριση του νερού πρέπει να είναι δημόσια γιατί πρόκειται για δημόσιο αγαθό, αλλά και σε καθαρά οικονομικούς και περιβαλλοντικούς όρους, αφού αποδείχθηκε ότι η δημόσια διαχείριση είναι προς το συμφέρον και των πολιτών και του δημόσιου ταμείου.

Επιστροφή στο Δημόσιο

Ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο, που βγήκε στη δημοσιότητα πρόσφατα «διά χειρός» του Παρατηρητηρίου της Ευρώπης των Πολυεθνικών (Corporate Europe Observatory - CEO) του Transnational Institute και του Municipal Services Project, με τίτλο «Επαναδημοτικοποίηση - Επιστρέφοντας το Νερό στα Δημόσια Χέρια» («Remunicipalisation - Putting water back into public hands»), παρουσιάζει με συστηματική ανάλυση την τάση που ισχύει παγκοσμίως για την επιστροφή των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης στο Δημόσιο.

Το «Πράσινο Ποντίκι» μίλησε για το θέμα με τον Martin Pigeon, ερευνητή του CEO και εκ των συγγραφέων του βιβλίου. Όπως μας επισήμανε, «όλες οι μεγάλες δημοτικές συμβάσεις για το νερό που βρίσκονται σε διαδικασία ανανέωσης αυτές τις μέρες στη Γαλλία, δέχονται ισχυρές πιέσεις και αυτό οδηγεί είτε απευθείας στην επαναδημοτικοποίηση της επιχείρησης ύδρευσης, όπως για παράδειγμα στο Παρίσι, την Γκρενόμπλ το Μπορντό, τη Βρέστη και το Χερβούργο, είτε σε ανατροπή των οικονομικών συμφωνιών σε βάρος των εταιρειών και υπέρ των πόλεων κι αυτό γιατί οι ιδιωτικές εταιρείες μειώνουν δραστικά τα περιθώρια κέρδους της για να μπορέσουν να ανανεώσουν τα συμβόλαια με τους δήμους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εταιρείας Veolia που έχει ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια στην Ευρώπη αφού καλύπτει 7 διαμερίσματα της περιφέρειας Ile-de-France - με εξαίρεση τον Δήμο του Παρισιού - και υποχρεώθηκε να μειώσει δραστικά τα κέρδη της για να ανανεώσει το συμβόλαιο».

Όπως επισημαίνεται, τα αίτια της αποτυχίας σε όλες τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση είναι λίγο - πολύ τα ίδια. Συγκεκριμένα, η διαχείριση των δικτύων από ιδιώτες, αντί να λύσει, δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα στον τομέα της πρόσβασης των πολιτών σε καθαρό νερό. Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι εταιρείες - κολοσσοί που λυμαίνονται παγκοσμίως τους υδάτινους πόρους αθετούσαν συστηματικά τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει για την κατασκευή και επέκταση των δικτύων.

Η στρατηγική των εταιρειών

Όπως μας υπογράμμισε ο Martin Pigeon, «σε γενικές γραμμές οι παραδοσιακές δημοτικές συμβάσεις για τη διαχείριση του νερού άρχισαν να γίνονται μη ελκυστικές και για τις ιδιωτικές εταιρείες γιατί τα οικονομικά δεδομένα άρχισαν να είναι προβληματικά. Στις πλούσιες χώρες διαπίστωσαν ότι είναι μεγάλο το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ της αύξησης της κατανάλωσης νερού και της πολύ μεγάλης αύξησης που παρατηρείται στα περιβαλλοντικά κόστη. Στις λιγότερο πλούσιες χώρες, οι εταιρείες άρχισαν να έχουν προβλήματα γιατί δεν μπορούσαν να αυξήσουν την τιμή του νερού σε επίπεδα που θα τους συνέφερε καθώς αυτό θα ήταν πολιτικά απαράδεκτο.

Έτσι μόνο σε αυταρχικές χώρες, όπως η Κίνα ή τα κράτη του Περσικού Κόλπου, τα συμβόλαια εξασφαλίζουν κέρδος για τις ιδιωτικές εταιρείες, αφού  οι χώρες αυτές  αδιαφορούν για τις αντιδράσεις των πολιτών.

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, οδήγησε τις εταιρείες σε αλλαγή στρατηγικής τα τελευταία χρόνια, ποντάροντας πλέον περισσότερο στον κατασκευαστικό τομέα της ύδρευσης. Όπως μας εξήγησε ο ερευνητής της CEO Martin Pigeon, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, η Suez, έκανε εντυπωσιακή στροφή και πλέον δεν ενδιαφέρεται για την πώληση νερού, αλλά για την πώληση υπηρεσιών ύδρευσης.

 'Έτσι πλέον η νέα μορφή ιδιωτικοποίησης του δημόσιου αγαθού έχει άλλες μορφές εμπορευματοποίησης, όπως η πώληση υψηλής τεχνολογίας, η αγορά των δικαιωμάτων νερού καθώς και παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα. 

 

Στο βιβλίο οι ερευνητές του CEO του ΤΝΙ επέλεξαν να παρουσιάσουν πέντε περιπτώσεις κρατικοποίησης των δικτύων ύδρευσης καλύπτοντας το πείραμα της ιδιωτικοποίησης και στις πέντε ηπείρους προκειμένου να καταγράψουν τα κοινά στοιχεία παρά τη διαφορετικότητα των περιπτώσεων.

 'Ετσι εξέτασαν την επιστροφή του δικτύου ύδρευσης στον Δήμο του Παρισιού το 2010, στο Μπουένος Άιρες το 2006, στην πόλη Νταρ ες Σαλάμ της Τανζανίας το 2004, στην πόλη Χάμιλτον στον Καναδά το 2004 καθώς και την περίπτωση της Μαλαισίας, όπου η εθνική μεταρρύθμιση βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2006. Η αποτυχία της πολιτικής ιδιωτικοποίησης αποτυπώνεται και στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου μόνο κατά το 2006 εξαιτίας της ακύρωσης συμβολαίων ή της εμφάνισης προβλημάτων σημειώθηκε μείωση της τάξης του 32% στα ιδιωτικά συμβόλαια ύδρευσης.

Επισημαίνεται ότι οι πέντε πολυεθνικές που κάνουν όλο το παιχνίδι παγκοσμίως είναι οι με έδρα τη Γαλλία Suez, Saur και Veolia Environment, ο γερμανικός κολοσσός RWE και η Agbar, ισπανική εταιρεία στην οποία σημαντικό ποσοστό κατέχει η Suez.

Διαβάστε περισσότερα...